Αρκετές φορές σε αυτόν τον χώρο έχουμε αναφερθεί σε θέματα που ίσως αγγίζουν τα όρια της νομιμότητας/παρανομίας. Ένα τρανταχτό παράδειγμα, είναι το μαχαίρι, που μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε μαζί του, σε μια εξόρμηση στην φύση, είτε για αυτοπροστασία, είτε σαν εργαλείο, είτε επειδή είναι κυνηγός κτλ. Το μαχαίρι λοιπόν, παίζει με τον νόμο, καθώς και ο νόμος παίζει με αυτό, αφού δεν ορίζει συγκεκριμένα πότε είναι παράνομο ή όχι και αφήνει την «επιλογή» στον αστυνομικό που θα κάνει τον έλεγχο. Ίσως, να έχει κάποιο δίκιο ο νομοθέτης που δεν όρισε συγκεκριμένα θέματα, αλλά το αποτέλεσμα είναι κάπως τραγικό, αφού στο τέλος η «μετάφραση» του, από το όργανο μπορεί να είναι λάθος ή υπερβολική.

Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα, όπου ο νόμος αφήνει ασάφειες. Υπάρχουν όμως και άλλα πράγματα πχ σε εξοπλισμό ή δραστηριότητες ατόμων, όπου εκεί ο νόμος δεν αφήνει κανέναν περιθώριο «παρεξηγήσεως» και λέει συγκεκριμένα ποια είναι η παράνομη πράξη/συμπεριφορά. Αυτή άλλωστε είναι και η δουλεία του νομοθέτη και του νόμου. Το πρόβλημα όμως και σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι πως «μεταφράζεται» στην πράξη ο νόμος, αλλά ποιος τον φτιάχνει, με τι σκοπό και πότε. Κάτι που σήμερα θεωρείτε νόμιμο, με μια αλλαγή σε ένα νόμο, μπορεί πλέον να είναι παράνομο. Γιατί να γίνει αυτή η αλλαγή; Να κλείσει ίσως κάποιο «παραθυράκι», να προλάβει καταστάσεις, να εκσυγχρονιστεί με τα νέα δεδομένα; Πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι. Το βασικό όμως που ενδιαφέρει όλους μας, είναι το ΠΟΙΟΣ! Ποιος διατάσσει/συγγράφει αυτό το νέο νόμο, με ποιο σκοπό και μέσα σε ποιο κοινωνικό/πολιτικό/οικονομικό περιβάλλον.

Πάμε λίγο πίσω στην ιστορία, σε ένα παράδειγμα που όλοι γνωρίζουμε καθώς δεν είναι και πολύ παλιό, αλλά δυστυχώς αρχίζουμε να ξεχνάμε και επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Έχουμε συνηθίσει να αναφερόμαστε στον Β’ ΠΠ, μόνο για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και έχουμε ξεχάσει το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που προϋπήρχε, που διαμορφώθηκε κατά τον πόλεμο και αργότερα άλλαξε, εξαιτίας αυτού. Ο Χίτλερ, δεν ήταν ένας τρελός στρατηγός που πήρε μέσα σε μια νύχτα την εξουσία. Δεν έκανε πραξικόπημα. Ήταν και ξεκίνησε σαν πολιτικός. Ανέβηκε στην εξουσία μέσω της πολιτικής και μέσα από αυτή ώθησε εκατομμύρια ανθρώπους να πάρουν τα όπλα στα χέρια τους. Μέσα από τις εξουσίες που είχε διαμόρφωσε/θέσπισε νέους νόμους, όπου στην ουσία δημιούργησαν ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος, όπου όλοι ελέγχονταν και τελικά τους δόθηκε η «άδεια» να σκοτώνουν δικαιολογημένα στο όνομα μιας ψευδούς ιδεολογίας. Ειδικά κατά την διάρκεια του πολέμου και φυσικά σε κράτη που τελούσαν υπό κατοχή, ελευθερίες αφαιρέθηκαν, επικράτησε η λογοκρισία και η προπαγάνδα και όλα αυτά «νόμιμα» κάτω από το βλέμμα των SS. Για τους Γερμανούς όλα αυτά που έπρατταν ήταν σωστά, νόμιμα και ηθικά δικαιολογημένα, για τους άλλους όμως, φυσικά και όχι.

Κατευθείαν βλέπουμε δύο πράγματα. Ότι τον νόμο τον γράφει/επιβάλει ο ισχυρός, αυτός που έχει την εξουσία, κατά την δική του θέληση/πεποίθηση/συμφέροντα και ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο οπτικές για την επιβολή του και το πόσο σωστός είναι ή όχι. Ο κατακτητής όριζε προς όφελος του, ότι η χρήση ασυρμάτου απαγορεύεται, αυτό όμως δεν σταμάτησε την αντίσταση από το να τους χρησιμοποιεί, αφού θεωρούσαν ότι είναι νόμιμο δικαίωμα προς την ελευθερία τους. Επίσης απαγόρευαν την συνάθροιση πολλών ατόμων, αλλά και πάλι αυτό δεν σταμάτησε τους αντιστασιακούς από το να κάνουν μυστικές συναντήσεις και να οργανώνονται. Το τμήμα λογοκρισίας, έκοβε ότι ήταν μη αποδεκτό από τους Ναζι, αλλά και πάλι η αντίσταση έκανε την δουλειά της, όπως αυτή θεωρούσε σωστά.Βλέπουμε δηλαδή, ότι ανάλογα τις συνθήκες που επικρατούν, ένας νόμος όχι απλά μπορεί να είναι άδικος ή να θέλει επεξήγηση, αλλά να καταπιέζει βασικά δικαιώματα των ανθρώπων. Παράλληλα, οι καταπιεσμένοι από τον νόμο, δεν έμειναν άπραγοι και εις γνώση τους, καταπάτησαν τους νόμους αυτούς. Μα θα πείτε, έτσι έπρεπε να γίνει και ότι είναι απόλυτα λογικό. Λογικό όμως για ποιόν; Γιατί η κάθε πλευρά, στο παράδειγμα, έχει την δική της «οπτική» και «λογική».

Το πρόβλημα όμως ήταν ότι αρκετοί άδικοι νόμοι, εφαρμόστηκαν στο Γερμανικό κράτος, πολύ πριν την εκδήλωση του Β’ ΠΠ. Νόμοι που στερούσαν δικαιώματα, αλλά παρόλα αυτά, κανείς δεν εναντιώθηκε και «πέρασαν» ας πούμε απαρατήρητοι ή υπό τον φόβο και την τρομοκρατία, τους αποδέχτηκαν οι πολίτες. Το παράδειγμα δεν το διάλεξα τυχαία και ο λόγος είναι ότι αν παρατηρήσουμε λίγο την ιστορία του Β’ ΠΠ, θα βρούμε δυστυχώς αρκετά κοινά σημεία με το σήμερα. Μπορεί να έχουν αλλάξει μορφή, αλλά σαν αρχές είναι οι ίδιες. Μπορεί η παρακολούθηση να είναι ηλεκτρονική πλέον, αλλά και πάλι παρακολούθηση είναι. Μπορεί να έχουμε ένα σωρό ΜΜΕ και το Internet, αλλά δυστυχώς ελεύθερο λόγο δεν ακούς, παρά μαλακίες στο πάτερο. Ακόμα και σήμερα το ίδιο κράτος επιβάλει νόμους, όπου προσφέρουν απαλλαγές σε αυτούς που θα «καρφώσουν» αυτόν που παρανομεί οικονομικά, αφού σήμερα η μάσκα για να καλύψουμε/δικαιολογήσουμε όλους αυτούς τους περιορισμούς, είναι στο όνομα της οικονομίας.

Τα κοινά σημεία δεν σταματούν εδώ. Το ότι παγκόσμια προσπαθεί να μπει έλεγχος/απαγορεύσεις στην αγορά όπλων για τους πολίτες, θυμίζει και αυτό άλλες εποχές. Το ότι ο Ραδιοερασιτεχνισμός/Ραδιοφωνία έχει καταντήσει μια ξεφτισμένη ανάμνηση αυτού που ήταν παλιά και βοήθησε ολόκληρα κράτη να απελευθερωθούν, δεν είναι πρόοδος στο όνομα του Internet, αλλά ξεφτίλα. Το χειρότερο από όλα, είναι ότι ο κόσμος, οι πολίτες, θεωρούν απόλυτα σωστά όλα αυτά και έχουν αποδεχτεί πολύ χειρότερα πράγματα από ότι ένας πολίτης του 1939 στην Γερμανία. Στο όνομα της τρομοκρατίας, παραδίδουμε ελευθερίες. Στο όνομα της οικονομικής εξυγίανσης, ξεπουλάμε γη και ύδωρ για να γλιτώσουμε… από τι τελικά; Όπως ο Γερμανός πολίτης του 1930-1940 δεν κατάλαβε ποιος ήταν τελικά ο πραγματικός του εχθρός, έτσι και εμείς σήμερα. Υπακούμε σε νόμους, που στην ουσία φτιάχτηκαν για να μας περιορίσουν, να μας καταδυναστεύσουν και αυτό μόνο ένα πράγμα σημαίνει… ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να τους καταπατήσουμε για να καταφέρουμε και να κερδίσουμε πίσω την ζωή μας.

Οι preppers ανά τον κόσμο, αυτή την στιγμή βαδίζουν σε πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην νομιμότητα και την παρανομία, για να μην πω ότι την έχουν περάσει. Αυτό φυσικά, από την μια στιγμή στην άλλη μπορεί να αλλάξει, απλά με ένα νόμο. 😉 Απλά, το ίδιο το σύστημα, δεν έχει επιλέξει να πάρει μέτρα εναντίον τους, ίσως γιατί δεν τους θεωρεί απειλή ή επειδή δεν το συμφέρει αυτή την χρονική στιγμή και απλά επιλέγει να το κάνει αργότερα. Το θέμα όμως είναι, ότι πλέον χιλιάδες κόσμος, έχει καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει και συνειδητά έχει επιλέξει να κάνει το βήμα και να περάσει στην αντίπερα όχθη του νόμου. Ενός νόμου που δεν δημιουργήθηκε για να υπερασπίσει, αλλά για να καταπιέσει. Παράνομος για το σύστημα, νόμιμος για τον ίδιο και την ελευθερία του.